Getraumatiseerd kind, getraumatiseerde ouders

augustus 2018

Een aantal hoogbegaafde kinderen, meestal die kinderen met een IQ hoger dan 145 (maar niet altijd), loopt vast in het onderwijs. Dit is een proces dat geleidelijk gaat, waar ouders en school gedurende langere tijd meestal niet de vinger op kunnen leggen.

Ouders voelen gedurende die langere en lastige periode vaak al heel goed aan dat er iets niet klopt, dat er iets niet goed gaat. Dit wordt door de omgeving (inclusief leerkracht) nog wel eens weggewuifd.

Wanneer dan eindelijk wordt erkend dat er wél iets aan de hand is, wordt regelmatig het probleem bij het kind gelegd. Het kind is lastig, dromerig, wiebelig, storend, driftig, klagerig, moe, hangerig, niet geïnteresseerd of gemotiveerd en daar moet wat aan gedaan worden. Er moet aan het kind worden gesleuteld. Er worden therapeuten en psychologen en onderzoeken uit de kast getrokken met -hopelijk- snel de conclusie dat het om hoogbegaafdheid gaat, zodat er iets kan worden gedaan aan de schoolomgeving.

Helaas komt het niet zelden tot een misdiagnose. Het kind is in dat geval niet onderzocht door iemand met kennis en expertise van hoogbegaafdheid.
Nu heeft het kind een stempel: adhd (en krijgt medicatie), autisme, gedragsstoornis, you name it, met vervolgens de te verwachten gang naar het speciaal onderwijs.

Gedurende deze hele periode worden deze hoogbegaafde kinderen niet gezien, niet gehoord, niet begrepen en wordt er niet aan hun specifieke (leer)behoefte voldaan. Hier ontstaat -mogelijk- trauma, niet acuut maar chronisch.

Wanneer deze kinderen éindelijk erkend worden in hun hoogbegaafdheid, en een overstap zouden kunnen maken naar passend onderwijs, worden zij afgewezen op scholen die aan hun leerbehoefte zouden kunnen voldoen vanwege hun problematische gedrag. Ze zijn té getraumatiseerd. Met als gevolg dat zij thuis komen te zitten.

Thuis kan er, na een (langere) tijd, langzaam herstel gaan plaatsvinden, al dan niet met hulp van een geschikte therapeut die snapt hoe je het beste kunt werken met trauma. Helaas is ook die thuissituatie al te vaak nog een bron van stress vanwege het getouwtrek door leerplicht, samenwerkingsverband, psychologen, onderwijscoaches, schoolleiding, ib-er, leerkrachten en wat dies meer zij. Een kind móet tenslotte naar school.

Niet alleen voor het kind, óók voor de ouders is dit een zeer traumatiserende periode die niet zelden zijn sporen nalaat. Waar alle aandacht uitgaat naar het kind, moeten de ouders zich maar zien te redden, zien te overleven (ook financieel), alles in goede banen zien te leiden. En als het kind éindelijk, soms na jaren pas, op de rit is, beseft de ouder hoe slecht hij/zij er zelf aan toe is. Ook dan is er aandacht en begeleiding nodig bij het verwerken van het trauma en om weer te kunnen gaan leven, in plaats van overleven.

Dit geweldige boek geeft een breed overzicht van de effecten van trauma en hoe ingrijpend trauma is, zowel op fysiek als psychisch niveau en op welke manieren je weer tot leven kunt komen.
Een aanrader!

#hoogbegaafdheid #hbkind #ouders #vader #moeder #kind #leerkracht #leerplicht #samenwerkingsverband #swv #internbegeleider #iber# thuiszitter #thuiszitters #onderwijs #passendonderwijs #trauma #getraumatiseerdkind #traumasporen #besselvanderkolk #boek #mustread