Doorzettingsmacht

februari 2019

DOORZETTINGSMACHT BIJ THUISZITTEN

Elke keer als ik lees over de discussie en het idee van een doorzettingsmacht, bekruipt mij een gevoel van onbehagen en ongeloof omdat het probleem eigenlijk altijd direct of indirect bij de ouders en het kind wordt gelegd, omdat die ‘onwillig’ zouden zijn.

Het kan zijn dat ouders heel voorzichtig zijn geworden om wéér iets te proberen. Soms wellicht té voorzichtig. Maar kan je ze dit kwalijk nemen? En kan je nieuw vertrouwen bij hen afdwingen door middel van een doorzettingsmacht waarbij hun gevoelens, kennis, visie en de opstapeling van negatieve ervaringen waarmee zij te maken hebben, worden overruled?

Deze ouders hebben hun kind in de loop van de tijd (soms jaren) zien aftakelen en verschrompelen. Zij hebben meerdere scholen geprobeerd, hebben verschillende professionals bezocht met als gemene deler dat hun kind niet werd gezien of begrepen en op de verkeerde manier werd benaderd. Met als resultaat dat hun kind -uiteindelijk- thuis kwam te zitten. Niet voor de gezelligheid. Ook niet om lekker niks meer te hoeven. Maar omdat deze kinderen niet meer kúnnen. Zij zijn ernstig uitgeput en vaak depressief. En vrijwel allemaal getraumatiseerd. 

Wanneer je kind op deze manier thuis komt te zitten, heeft dat grote gevolgen voor het hele gezin. Niet alleen het kind is getraumatiseerd, de ouders vaak ook doordat zij zich chronisch niet begrepen en gezien voelen (net als het kind) door de diverse instanties die macht en dwang uitoefenen, door het feit dat zij dagelijks geconfronteerd worden met een kind dat aan een heel dun draadje hangt, door het feit dat zij inkomen missen omdat zij hun kind niet alleen thuis kunnen laten. Doordat zij zich al langere tijd geen raad meer weten.

Denken de heren ‘daarboven’ echt dat deze ouders daarvoor kiezen? Dat zij deze situatie creëeren uit ‘onwilligheid’? En vooral: dat zij deze situatie graag in stand willen houden? Zouden deze ouders niet als eersten op zoek gaan naar een goede en passende oplossingen die zich tot dusver blijkbaar niet heeft voorgedaan? Zijn zij niet vaak al jaren bezig die goede oplossing te vinden? Zouden die heren deze ouders niet eens heel serieus nemen? En als deze ouders inderdaad té voorzichtig zijn geworden, zouden zij hen dit dan beter niet kwalijk kunnen nemen maar hen juist hierin kunnen begrijpen en vooral; voorzien van werkelijk goede begeleiding?

Waar steeds hardnekkig aan voorbij wordt gegaan door de machthebbers en de regelmakers is dat hun eigen manier van denken juist vaak direct of indirect de oorzaak is van de thuiszitttersproblematiek en de reden waarom ouders niet zomaar bereid zijn om het weer te proberen. De wij-zij mentaliteit die ouders wordt verweten speelt net zo goed en zelfs primair aan de andere kant. 

Wat er nodig is, is dat ouders en kind serieus worden genomen, mee worden genomen in het gesprek. Dat er inderdaad wordt gezocht naar een passende oplossing voor het kind, en wanneer ouders weten dat de oplossing die wordt geboden niet passend is, dat dit ook serieus wordt genomen en niet als ‘lastig’ wordt ervaren. Dat er wordt geluisterd naar ouders die vaak wél weten welke oplossing het meest passend zou zijn. Dat je met elkaar net zo lang de verschillende mogelijkheden moet doorakkeren totdat zich de oplossing openbaart. En die oplossing zou wel eens een heel andere kunnen zijn dan waar iedereen tot nu toe aan gedacht heeft. Buiten de systemen en denkkaders om.

Welke machthebber heeft de moed om dit oprecht en onbevangen aan te gaan? Zonder verborgen agenda’s, zonder wettelijke ‘moetjes’, maar als mens. Vanuit werkelijke verbinding. Dát is wat er nodig is.

https://www.verus.nl/actueel/nieuws/politiek-wekt-te-hoge-verwachtingen-van-doorzettingsmacht-bij-thuiszitters