21 maart 2020
Vandaag is het lentenummer van Gifted@248 verschenen, met daarin een artikel van mij met als titel: ‘Een kwestie van vertrouwen’. In het artikel beschrijf ik hoe er aan vertrouwen gebouwd kan worden tussen school en ouders en welke factoren daarin een rol spelen.
Tijdens het schrijven, zo’n kleine twee maanden geleden, kon ik niet vermoeden -net zo min als alle andere mensen- hoe anders de wereld er nu uit zou zien. Een thema als vertrouwen opbouwen in de relatie tussen school en ouders is hoegenaamd geen issue meer. Op dit moment zijn we allemaal -soms letterlijk- aan het overleven. En toch gaat het, júist in deze tijd, om het thema vertrouwen. Op veel verschillende niveau’s.
Veel ouders worstelen op dit moment thuis met het combineren van hun eigen werk en het begeleiden van hun kinderen (vaak meerdere) bij het schoolwerk dat school heeft opgestuurd. Sommige ouders kreunen onder de hoeveelheid werk die wordt opgegeven, waarbij soms zelfs wordt gecontroleerd vanuit school of het werk wel gedaan wordt op het moment dat het staat aangegeven in de weektaak. Ouders hebben daarnaast nu veel meer zicht op het werk dat hun kind moet doen op school en merken vaker dat dit soms niet aansluit op het niveau van hun hoogbegaafde kind en proberen dan zelf iets te verzinnen, wat nu heel makkelijk is omdat er zo ontzettend veel materiaal wordt gedeeld op de diverse sociale media. Er is ook angst bij ouders om het fout te doen, om te weinig te doen, om alsnog te maken te krijgen met de leerplichtambtenaar als zij zich niet houden aan het werk dat school heeft opgegeven. En ondertussen moeten zij ineens thuis een rol spelen die zij eerder nooit hadden (dit geldt overigens niet voor ouders van thuiszitters, die al veel langer in deze situatie zitten en dan vaak zonder aangeleverd materiaal door school). Terwijl diezelfde ouders ook nog een verantwoordelijkheid hebben ten opzichte van hun werkgevers of klanten. Het is ook eigenlijk niet te doen.
Leerkrachten hebben zich op hun beurt de afgelopen week uit de naad gewerkt om alles voor elkaar te krijgen en iedereen te voorzien van een overzichtelijk onderwijspakket. Bij de een is dat pakket nog groter dan anders, soms gaat het gepaard met door de leerkracht opgenomen instructiefilmpjes of worden er dagelijks online live-lessen gegeven. Dit alles vraagt ineens iets totaal anders van hen dan zij ooit eerder hebben moeten doen. Ik zie en lees bij hen een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, de wil om het echt goed te doen is heel groot. En zij zijn net als ouders wellicht bang om het fout te doen, of te weinig te doen. Waardoor zij in dit hele prille stadium van deze totaal nieuwe situatie meer doen, meer leveren en misschien wel meer druk leggen dan nodig is.
We zijn pas een week verder sinds de scholen zijn gesloten. Er is door die maatregel in vele, vele levens chaos ontstaan naast de angst die er toch al was om ziek te worden. Ongelooflijk veel mensen hebben in een week tijd hun inkomen drastisch zien verminderen, hun toekomstperspectief ineens onzeker, niet wetend of hun bedrijf, of het bedrijf waarvoor ze werken, straks nog zal bestaan. Ondertussen is er dagelijks, van vroeg tot laat een bombardement aan berichten, artikelen, nieuws en opinie over de situatie in de wereld en in ons land. Berichten die elkaar tegenspreken, cijfers die niet altijd kloppen, adviezen die ruimte overlaten voor eigen interpretatie waardoor er alleen maar nog meer onduidelijkheid ontstaat.
Dit alles genereert angst. Veel angst.
Wanneer wij bang zijn, schakelt ons brein over op overlevingsstand; fight, flight of freeze. We schakelen over op onze copingstrategieen. We raken opgejaagd, gejaagd en onze ademhaling gaat omhoog en wordt sneller. Zo ontzettend veel gezinnen zijn op dit moment gestresst. En dat is geen wonder.
Toch is het, juist in deze totaal veranderende wereld en met onze hypergevoelige hb-ers, zo ontzettend belangrijk om zo veel mogelijk stress buiten de deur te houden en als de stress al binnen is, een vorm te vinden voor release. Ga naar buiten, maak een wandeling. Buiten schijnt de zon, de vogels fluiten, de bloesems bloeien; de natuur gaat gewoon door en viert de lente. Adem in, adem uit.
Geef elkaar en je kinderen, bewust, meerdere keren per dag een stevige knuffel. Samen zijn met je gezin, je geliefden is nu alles wat belangrijk is. De liefde telt. Juist een situatie als waar wij ons wereldwijd mee geconfronteerd zien, brengt ons terug bij wat er wérkelijk toe doet. Het noodgedwongen thuis blijven kan ons meer in stilstand, meer in contact met onszelf en elkaar brengen. Meer in verbinding. Als we de rust daadwerkelijk dúrven te pakken en de liefde durven te laten stromen kan ons vertrouwen groeien.
Vertrouwen in onze lichamen, onze gezondheid. Vertrouwen in onze kinderen, die zich heus ook zonder les 1, 2 en 3 van werkboek 5B wel ontwikkelen, vertrouwen in ouders, die hun stinkende best doen om het onmogelijke voor elkaar te krijgen en vertrouwen in leerkrachten die uit alle macht proberen om het onderwijs door te laten lopen op manieren die eerder voor hen onbekend waren.
Maar ook: vertrouwen in de natuur, in het leven. Vertrouwen in de mensheid als geheel. Want dat deze huidige situatie een enorme positieve impact zal hebben op ideeën en gevoelens over de kinderen en onderwijs, de relatie tussen school en ouders, over werk en inkomen, contact en verbinding, creativiteit en nieuwe initiatieven, zorgen voor jezelf en elkaar, zorgen voor dieren en landbouw, besef van wat er wérkelijk toe doet, staat voor mij als een paal boven water. En dat helpt om ondanks de chaos en somberheid van nu toch hoopvol en vol vertrouwen te zijn voor wat daarna zal komen.
Hou je taai, lieve mensen ❤️🍀
Je kunt het artikel uit het lentenummer van Gifted@248 hier gratis downloaden.